هیچ وقت اینو درک نکردم که چرا بعضی از آدما همه ی تلاششون رو میکنن تا بعد از مرگشون هم یادشون باقی بمونه. چرا خیلی ها اینو بزرگترین هدف زندگیشون قرار میدن می جنگند و می جنگند و تلاش میکنن تا باقی بمونن. یه نکته ی خیلی ساده ای تو این دنیا هست ما دنباله ی یک مجموعه از اتفاقایی هستیم که آدمای قبل از ما ساختن. ما ترکیبی از اتفاقایی هستیم که الان داریم با آدمای دیگه میسازیمشون. حقیقت اینه اتفاقایی که ما میسازیم هیچ وقت متوقف نمیشن مگر اینکه دنیا تموم شه. چه اهمیتی داره که صد سال بعد یکی بدونه یه سعیده نامی تو دهه ی هفتاد تالاپی افتاده رو این کره خاکی؟ چه اهمیتی داره وقتی من واقعن تو صد سال دیگه هستم. ما تو همه ی اتفاقایی که میسازیم هستیم. لازم نیست اتفاقای خیلی زیاد بسازیم. اونایی که واقعن موندن و زیادی موندن چیکار کردن ؟ اونا اتفاقاشونو درست و حسابی ساختن کامله کامل. ما هستیم هر لحظه ای ک میسازیم هر لحظه ای که وابسته به لحظه ی ما ساخته میشه جریان همه ی ماست تو آینده تا وقتی این دنیا تموم شه.